Begeleiden van onverwoestbare dochters in het terugbrengen van zelfleiderschap in de vrouwenlijn

“Hier is het boek, het boek waarin staat hoe alles moet.”
Het meisje is verbaast, ze kan nog helemaal niet lezen, wat moet ze ermee?
Het ontbreekt haar aan moed om NEE te zeggen.
Nee tegen het boek, nee tegen wat moet.
Van binnen schreeuwt ze; “nee, nee, nee! Ik doe hier niet aan mee.”

Dus pakt zij het boek toch maar aan, een andere beweging zal nu niet gaan.
“Bewaar het goed,” zeggen de anderen, “verlies het niet en leer elk woord zodat je ook bij ons hoort.”
“Hier is het altijd fijn, in het land van schone schijn.”
Het meisje bewaart het boek, echt heel erg goed, zo zorgvuldig.
Zo angstvallig goed.
Erin kijken durft ze niet, dus kijkt ze hoe de ander het doet.
Zij hebben immers het boek gelezen en weten dus hoe het moet.

Op een dag vraagt één van hen;
“heb je het wel gelezen, het boek over hoe het moet? Wij zien dat je niet echt je best doet!”
Het meisje schrikt, het boek, zo zorgvuldig bewaart, daardoor vergeten geraakt.
Ze vraagt; “en jij? Heb jij het gelezen? Ken jij alle woorden zoals het geschreven staat?”
De ander fronst en zegt dan streng; “wij hebben het niet hoeven lezen, wij leren van allen achter ons en leven dat dan voorwaarts.”
“Dat zal ook nooit veranderen, zo heeft het altijd gewerkt,
daarom gaat het boek al generaties mee!”
En weer schreeuwt het meisje van binnen;
“NEE! Nee! Nee, ik doe hier niet aan mee!”

Ze rent naar haar bewaarplek en haalt het boek tevoorschijn.
Het voel zwaarder dan ze zich herinnert en het kaft lijkt ouder en meer verweerd.
De titel verborgen onder een dikke laag stof.
De titel snijdt door haar lijf: “Je bent niets als je het oude niet eert.”
Woedend valt ze het boek aan, razernij bestuurt haar handen.
Ze wil het vernietigen, verscheuren, weg ermee!!
Ze vecht, schreeuwt en strijdt tot ver in de tijd.
Op een dag valt ze uitgeput op naar knieën, het boek valt open op haar schoot.
Voor het eerst ziet zij het verhaal, het verhaal van het ongeschreven woord.
Het is een boek vol ongeschreven bladzijden.
En dan weet ze, het is nu tijd!

Met een opluchting zo diep dat het de ruimte verstilt.
Zelfs het geschreeuw van de anderen in paniek, komt niet langer binnen.
Met ogen, zacht van duizend gevallen tranen, kijkt ze naar hen en zegt:
“Hier heb je het terug, dit boek is van jullie en ook van mij.”
“Bewaar het goed, ik neem het niet met me mee.”
“Ooit zal ik terugkeren van mijn reis.”
“En dan neem ik mijn woorden voor jullie mee, maar voor nu zeg ik, in liefde;
NEE! Nee, Nee, ik doe hier niet aan mee!”

©Fiona Storey 2012