Waarom zij afstand nam van haar moeder

SESSIE STORY

Ze kwam bij me met een trilling in haar stem.
Haar verhaal kwam niet in rechte lijnen, maar in haperingen.
Alsof ze zelf nog aan het aftasten was of het wel echt waar was, wat ze voelde.

Ze zei:
“Ze is mijn moeder. Dus ik hóór haar niet te mijden. Ik hoor me toch niet zo te voelen over mijn moeder? Toch?” “Hoe kan het zijn dat ik met rust gelaten wil worden door mijn eigen moeder? “Eigenlijk wil ik gewoon even geen contact, maar ja, dat is toch ook zielig voor haar?” Dat kan ik haar toch niet aandoen?”

En toch deed ze het.
Niet uit wrok. Niet uit gemak.
Maar uit zelfbehoud.

Als liefde pijn doet

Ze vertelde over haar jeugd. Geen klappen. Geen schreeuwen. Alles leek op papier in orde.
Maar haar lijf kende een ander verhaal.

Elke keer als haar moeder belde, kromp haar maag samen.
Na elk bezoek lag ze nachtenlang wakker. Voelde zich leeggezogen en opgebruikt.
Soms huilend, zonder woorden. Ze snapte niet hoe het kwam dat ze zich zo voelde.

Want haar moeder was aanwezig. Altijd. Maar niet aanwezig in aandacht, kwam ze later achter.
Haar moeder was té aanwezig.
Met ongevraagde adviezen, kritiek, steken onder water en wat ze ook deed voor haar het was nooit genoeg. Wanneer ik vraag welke zin er gelijk in haar op komt die ze als kind hoorde, zegt ze met een trillend stemmetje: ” Doe toch eens normaal, je doet weer zo overdreven gevoelig!”
De boodschap was vooral, voel zelf niet want anders voel je niet wat ik voel….

De onzichtbare wond

“Het is niet dat ze me haat,” zei ze, “maar ze ziet me gewoon niet. Ze heeft nooit gezien wat ik nodig had. Het ging altijd over haar. Of ze maakte dat het over haar ging.”

Wat haar moeder wél zag, waren haar prestaties, haar kleding, haar niet perfect slanke lijf, haar fouten, haar zogenaamde brutale attitude wanneer ze eens een keer nee zei.
Wat ze niet zag: haar grenzen. Haar kwetsbaarheid. Haar behoefte aan erkenning. Haar hunkering naar onvoorwaardelijke liefde. Haar verlangen ergens bij te horen, zonder dat ze er hard voor hoefde te werken.

Want hard werken, dat kon ze! Ze was als kind al degene die haar moeder opving als die het moeilijk had.
Een klassiek geval van parentificatie: het kind dat emotioneel voor de ouder zorgt.
Geen fysieke littekens, maar wel een stille, diepe uitputting.

“Ik weet niet eens wie ik zelf ben,” zei ze op een dag. De tranen stroomden en haar lijf schokte van verdriet.
“Zó ver is ze me onder mijn huid gekropen. Ik voel me uitgehold, soort van opgegeten, zeg maar .”

De keuze voor afstand

De keuze om geen contact meer te hebben, kwam niet ineens.
Ze heeft het jaren geprobeerd. Om aan te geven wat ZIJ nodig had. Telkens weer.
Met lieve gesprekken, brieven, nog één kans.

Maar de patronen bleven zich herhalen.
Na elk gesprek voelde ze zich kleiner.
Na elk weerzien moest ze weken bijkomen.

En toen kwam de breuk.
Niet met veel drama, maar met helderheid.

Een gesprek met een duidelijke grens. Zo dacht ze dat de in het verleden grenzen aangaf. Maar wat ze niet deed was bij haar grens blijven staan. Haar moeder wist haar grens van de kaart te vegen door manipulatie, gaslighting en schuldgevoel aanpraten. Maar nu bleef ze staan. En toen werd het stil.
En in die stilte de eerste ademteug in jaren.

Wat ik haar leerde over zelfbehoud

Ik vertelde haar niet wat ze moest doen. Zij maakte haar eigen beweging. Haar beweging van STOP, to hier en niet verder. De beweging die bevroren lag in haar lijf.
Maar ik gaf taal aan wat haar lijf allang wist:
Zelfbehoud is geen afwijzing van de ander, het is een thuiskomen bij jezelf.

Samen onderzochten we:

• hoe schuldgevoel niet altijd klopt als kompas,
• hoe je rouwt om iets wat je nooit écht hebt gekregen,
• hoe je volwassen mag zijn zónder eeuwig kind te blijven in haar ogen,
• hoe loyaliteit zonder grenzen overleefde liefde is.

Ze leerde het verschil tussen vluchten en kiezen.
Tussen zwijgen en er niet meer in meegaan.
Tussen houden van, en jezelf daarin verliezen.

En nu?

Het contact met haar moeder is nog steeds verbroken.
Misschien voor altijd. Misschien niet.

Maar zij is intussen een andere vrouw.
Steviger. Rustiger. Lichter.

Ze bouwt relaties waarin ze zichzelf niet hoeft te verloochenen.
Ze zorgt voor haar eigen innerlijke kind — zonder te wachten op goedkeuring van buitenaf.

En als mensen vragen:
“Maar het blijft je moeder, toch?”
Dan glimlacht ze zacht en zegt:
“Ja. En ik blijf mezelf.”

Waarom ik dit deel (uiteraard met haar toestemming)

Omdat haar verhaal niet uniek is.
Omdat er zoveel mensen zijn die worstelen met toxische ouder-kindrelaties.
Die niet durven kiezen voor afstand, omdat het voelt als verraad.
Maar soms is afstand geen breuk.
Soms is het een levenslijn.

Voel jij je hierin herkend?

Misschien zit jij ook op zo’n breekpunt.
Je wilt niet haten. Je wilt niet breken.
Maar je voelt dat het oude patroon je kost wat je niet meer over hebt: jezelf.

Ik begeleid mensen die worstelen met generatiepatronen, schuld en loyaliteit.
Niet om families te verbreken.
Maar om jezelf terug te vinden — zónder jezelf te verliezen in wat hoort.

👉 Mail me voor een vrijblijvend gesprek. Zonder druk en zonder oordeel. Ik luister in de aanwezigheid wat jouw verhaal verdient. Je hoeft het niet alleen te doen.