Het helen van de breuklijnen
Het helen van de breuklijnen van jouw familiesysteem gaat niet over je ouders de schuld geven van alles.
Het gaat over belemmerende familiepatronen doorbreken, zodat jouw leven jou beter past.
Het meeste van jouw negatieve patronen zoals bijvoorbeeld, zelf sabotage, schaamte, relatie issues, onzekerheden, lage zelfbeeld, zelf haat, zelf afwijzing en/of verslavingen zijn niet een resultaat van een ondermaats getrainde mindset. Het is niet simpelweg een kwestie van nog ff wat doorzetten, of meer geduld hebben. Of gewoon wat liever zijn….en dan komt alles weer goed.
Het zijn oude pijnlijke erfelijke gedragingen die zo ontworpen zijn dat je niets van wat er achter slot en grendel zit hoeft te voelen. En deze gedragingen nemen dan ook de regie over. Van jou leven.
Je hoort erbij mits je trouw blijft aan dit collectief geweten. Daar moet je dan vaak wel wat van jezelf laten liggen. Bijvoorbeeld, eigen emoties, behoeftes en verlangens.
Wanneer deze pijnlijke erfstukken niet ontmanteld worden, worden wonden doorgeven en niet de wijsheid.
Om te kunnen putten uit die wijsheid vraagt dat je een serieus en eerlijk gesprek met jezelf voert. Om erachter te komen waar jij van wegkijkt. Om te ont-dekken aan welke belemmerende patronen jij onbewust loyaal bent. Het herkennen om vervolgens te erkennen.
Dit proces gaat over het ontwikkelen van een eigen persoonlijk geweten. En deze beweging doet je familiesysteem behoorlijk schudden. Je wordt beschouwd als niet loyaal, raar, jij-met-je-drama, overgevoelig, aandacht zoekend, teveel, wappie, spiriwiri, labiel en ik kan nog even zo doorgaan.
Wat gebeurt er dan vaak? Je gaat dit geloven, je laat je transformatieproces los en kruipt weer terug achter slot en grendel. Maar de ‘jeuk’ voor verandering blijft. Irritant aanwezig en niet te stillen.
Ik weet niet hoe vaak ik heb geprobeerd los te breken om vervolgens ‘the walk of shame’ weer terug af te leggen naar het oude. Omdat het ook heel ontheemd voelt om los te breken. Je denkt je ‘sense of belonging’ kwijt te raken. Waar hoor ik dan nog bij? Dus dan maar weer conformeren aan het oude. Totdat ik zwaar depressief raakte en 10 weken opgenomen werd. Ik had een keuze, kies ik voor de dood of voor het leven? Hier was mijn kantelpunt. Hier besloot ik los te breken. Het heeft me jaren gekost stevig te kunnen staan. En waar ik heel dankbaar voor ben, zijn de vele mentoren, gidsen en wegwijzers die op mijn pad tegenkwam.
Ik ontdekt toen het meeste waardevolle les; ik had dit zelf te doen, maar ik hoefde het niet alleen te doen. Ik kon rusten waar nodig, inspiratie opdoen, diepe wonden ontmantelen en de beste versie van mezelf ont-dekken. En nog altijd ben ik wonderweg. Laagje voor laagje, verstevig ik mijn ‘IK’. Ik omarm haar, koester haar en heb haar lief. Niet omdat ze het heeft verdient omdat ze zo hard heeft gewerkt. Ik heb haar lief omdat ze het waard is.
Ik ben er ook voor jou. Net zoals zij er ook voor mij waren. Je bent het waard!
