Als het gedrag van je kind je raakt tot op het bot

In deze blog lees je hoe systemische verstrikkingen zich vertalen naar het dagelijks ouderschap. Kies voor diepe verbinding met je kind, niet voor oppervlakkige oplossingen.

Soms kijk je naar je kind en voel je: dit gaat niet over mijn kind, dit gaat over mij.
Niet dat je dat altijd direct kunt benoemen. Vaak is het een schurende onderlaag. Een gevoel van machteloosheid. Onbegrip. Of erger: schaamte over je eigen reactie.

Je wilde juist rustig blijven. Je had je voorgenomen dit keer niet te schreeuwen. En tóch ben je ontploft. Of je hebt je juist teruggetrokken — de verbinding verbroken. En daarna: spijt. Schuld. De vraag “Waarom lukt het me niet?”

Wat als ik je vertel dat dit geen falen is, maar een signaal?

Het gedrag van je kind is een spiegel. Een uitnodiging tot heling.

Gedrag dat het bloed onder je nagels vandaan haalt, raakt vaak een oude wond in jezelf. Niet zomaar een karaktertrekje of slechte gewoonte, maar een innerlijke kwetsuur die ooit is ontstaan in jouw eigen kindertijd.

Misschien is het de angst om afgewezen te worden.
Misschien is het, het gevoel dat je nooit genoeg was.
Of het stille verdriet van een ouder die emotioneel afwezig was.

Wat je kind onbewust doet, is die plekken aanraken. Niet om je te pesten — maar omdat het systeem vraagt om heling. Dat is hoe systemen werken: wat niet gevoeld of gezien is, blijft zich herhalen, net zolang tot het wordt aangekeken.

Het oude verhaal leeft door in het nu

• Het pleaser-kind: Je zoon laat je nooit uitpraten. Hij klampt zich vast, schreeuwt om aandacht. In jouw familie was altijd iemand druk om te pleasen, omdat aandacht verdiend moest worden. De neiging om jezelf weg te cijferen, leeft door in jouw kind.
• De stille terugtrekker: Je dochter duikt onder haar dekens, wil niet praten. Het herinnert je aan hoe jij in je jeugd je verdriet moest verbergen, omdat er thuis geen ruimte was voor emoties. Nu zoekt je kind die veiligheid.
• De control-freak: Je kind wil altijd bepalen wat er gebeurt aan tafel. Je herkent het patroon van een ankergedrag dat jij vroeger vertoonde om controle te houden toen thuis de spanning hoog opliep.
• De explosieve boze bui: Hij slaat met deuren, schreeuwt alsof de wereld vergaat. In jouw systeem zwijgen mensen van angst. Zijn boosheid roept het kind in jou wakker dat ooit niet mocht schreeuwen.

Elke trigger onthult een familiepatroon. Wat jij ziet als ‘lastig gedrag’ is een hulpvraag: er is iets dat niet gezien, niet gehoord is.

Waarom RE-CONNECT onmisbaar is

Als ouder wil je reageren met geduld en compassie. Maar zolang een onderliggende pijn in jouzelf kortsluiting maakt, mis je telkens de aansluiting:

• Na elke schreeuwpartij voel je schaamte: “Waarom doe ik dit steeds weer?”
• Je wil troosten, maar voelt afstand: “Ik wil haar niet achterlaten, maar ik durf niet dichterbij komen.”
• Je probeerde te kalmeren, maar greep naar iets om jezelf te verdoven, ect

Dit is het systeem dat fluistert: “Kijk naar mij. Verbind met mij. Heel mij.”